Οδόντα αντί οδόντος

Γίνεται πολλής λόγος αυτές τις μέρες για τις επιθέσεις που δέχονται αστυνομικοί ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους. Από όσα ακούω και διαβάζω πολλοί συνάδελφοι είναι αγανακτισμένοι με τα περιστατικά αυτά και θέλουν από ΣΑΚ και ΠΑΣΥΔΥ να λάβουν θέση και να μιλήσουν. Και να πούν τι αυτοί; Αφού είναι αυτονόητο ότι θα τις καταδικάσουν. Τι άλλο να κάνουν; Να μπει μπροστά να τις τρώει ο Χατζηπέτρου; Δεν είναι η λύση αυτή. Άλλες εξασφαλίσεις δεν έχουμε. Ούτε θα έρθει δικαστής να σου πεί εκ των προτέρων, «αν αντισταθεί και σε κτυπήσει θα τον καταδικάσω εγώ μείνε ήσυχος».

Άλλοι σχολιάζουν τον αρχηγό μας. Που είναι και τι κάνει. Αυτά τα περιστατικά πιστεύω δεν προσφέρονται για να τον κατακρίνουμε που γινεται ουκ ολίγες φορές. Έχει περάσει πάρα πολλής καιρός από τότε που με οδηγίες του ιδίου, πρέπει όλοι να φοράμε τη ζώνη με τα «εργαλεία» της δουλειάς μας. Το ρόπαλο, το δακρυγόνο και τις χειροπέδες μας. Είναι πράγματι εργαλεία και θα μας φαίνονται όλο και πιο χρήσιμα.  Οι οδηγίες του Αρχηγού να χρησιμοποιούμε την ανάλογη βία όπου χρειάζεται δεν είναι χθεσινές παρόλο που τα δημοσιεύματα έτσι εντύπωση προκαλούν. Εμείς από μόνοι μας χλευάζουμε αυτήν την φράση «ανάλογη βία» και όχι άδικα αφού όποτε χρειάστηκε να φανούμε πιο δυναμικοί, όλο και κάποιος συλληφθής παραπονιόταν για τραυματισμό του, οι διάφοροι επίτροποι έδειχναν την ευαισθησία τους προς τους αλήτες και τους προβληματικούς και οι ποινικοί ανακριτές της Ανεξάρτητης Αρχής που πληρώνονται λες και είναι πανεπιστημιακοί πιάνουν δουλειά να μας δικάσουν. Ακόμα και ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αν και δικαίως άνοιξε υποθέσεις σε ορισμένους από εμάς, ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να ένιωσε αναγκασμένος να το κάνει για να μην δέχεται τις επικρίσεις των ΜΜΕ πρωτίστως. Και εμείς νιώθαμε ότι ακόμα και ο αρχηγός μας μας κυνηγά. Αποτέλεσμα όποιος αστυνομικός έδειχνε ζήλο να συλλάβει κάποιον και να δείξει λίγη πυγμή, έπρεπε να έχει και έναν μετρητή μαζί του να μετρήσει πόση βία είναι ανάλογη και μετά. Και τελικά λέγαμε λείψε που το ψυχικό να μη σε βρεί το κρίμα.

Ενώ είμαστε ολιγάριθμοί ειδικά τα βράδια και ενώ βρισκόμαστε πάντα κάτω από το διαρκώς εξεταστικό μάτι των πιο πάνω που ανέφερα, το να βιαζόμαστε να πάμε σε ένα επικίνδυνο περιστατικό που μας χρειάζονται, δεν εξυπηρετεί τη σωματική μας ακεραιότητα, οπότε με άλλα λόγια σιγά σιγά να μαζευτούν ενισχύσεις και όποτε πάμε είναι το σοφότερο που μπορούσαμε να πράξουμε. Κάπου το έγραψα ξανά αυτό και επικρίθηκα από πολίτες.

Οπότε επειδή κάποια πράγματα θα αργήσουν να αλλάξουν όπως το ότι είμαστε ολιγάριθμοι και διαρκώς υπό κατηγορία αλλά και επειδή οι αλήτες, οι επικίνδυνοι, οι ναρκομανείς, οι προβληματικοί, οι αναρχικοί θα συνεχίσουν να παίρνουν θάρρος εις βάρος μας και της κοινωνίας, εμείς για το καλό όλων μας πρέπει να αποβάλουμε λίγο τους ενδοιασμούς μας και να βγάλουμε από τη θήκη αυτά που μας χρέωσε η υπηρεσία μας. 

Μέση λύση δεν υπάρχει. Δεν έχει διάλογο τη στιγμή που σου επιτίθεται κάποιος. Δε θα τα βρούμε φιλικά όταν μας βρίζει κάποιος. Τα προβλήματά μας έξω στο δρόμο εμείς μόνο θα τα λύσουμε με πυγμή και όχι κάποια συντεχνία ή σύνδεσμος. Αυτοί το πολύ να βγάλουν ανακοινώσεις υποστήριξής μας διότι δεν έχουν ακόμα τα κότσια να παν σε βουλευτές και να τους πείσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να κάνουν αυστηρότερους νόμους κατά της επίθεσης σε αστυνομικούς και να δείξουν την υποστήριξή τους προς αυτούς που τους φυλάνε. Αλλά που θα πάει θα το σκεφτούν και αυτό κάποτε.

Η τροχαία και η δημοσιογραφία

Ρωτά ο κύριος Γιαννακός την Τροχαία. Μέχρι να του απαντήσει η Τροχαία που σίγουρα θα είναι πιο εμπεριστατωμένη η απάντησή της, μπορώ να πω εγώ; Δεν είμαι η Τροχαία, απλά έχω κάνει αρκετό καιρό στα της Τροχαίας. 

Οι πολίτες έχουν σχεδόν πάντα άποψη σε ότι αφορά την τροχαία. Μπορεί να μην συζητήσουν στο τραπέζι με την ομήγυρη για τους σκύλους της Αστυνομίας, ή για τα ελικόπτερα της αστυνομίας, ή για τους αστυνομικούς που διερευνούν τις διαρρήξεις, αλλά σε ότι αφορά θέματα τροχαίας έχουν όλοι άποψη. Σχεδόν πάντα αρνητική.

Δηλαδή αν σου διαρρήξουν το σπίτι και καλέσεις το ΤΑΕ, δε θα τους πεις εσύ τη δουλειά τους. Δε θα τους πεις πώς να μαζέψουν αποτυπώματα. Στο γραφείο πυροβόλων όπλων δε θα τους πεις τον τρόπο που θέλεις εσύ να εγγράψεις το δίκαννό σου. Του πυροτεχνουργού δε θα του πεις πώς να εξουδετερώσει μια βόμβα. Όταν όμως δεις αστυνομικό της τροχαίας να κάνει ραντάρ ή κάπου σε κάποιο δρόμο έλεγχο, είτε θα σχολιάσεις αρνητικά το τι κάνουν είτε κάποιοι πολίτες δε δυσκολεύονται να σταματήσουν και να ρωτήσουν τους αστυνομικούς τι κάνουν εκεί με ύφος καθηγητή στους μαθητές του ή και να τους στείλουν να παν αλλού να κάνουν ελέγχους επειδή νομίζουν ξέρουν καλύτερα. Μέχρι και τους νόμους θα τους πλάσουν κάποιοι όπως τους βολεύει τους ιδίους, κατά τον έλεγχο του αστυνομικού, για να τον πείσουν ότι δεν παρανομούν. 

Ο κος Γιαννακός θέλει να προτάσσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία. Το κάνουμε επιδεικνύοντας την οθόνη του ραντάρ. Εκεί αναγράφεται η ταχύτητα του οχήματος και η απόστασή του από το ραντάρ τη δεδομένη στιγμή που το κτύπησε η ακτίνα του ραντάρ. Δεν υποχρεούμαστε να δείξουμε το ραντάρ. Το κάνουμε για να μην έχουμε πολλές διαμαρτυρίες. Ούτως ή άλλως και να δείξουμε το ραντάρ στον οδηγό αυτό δε σημαίνει ότι θα πειστεί για την παράβασή του διότι ίσως προβάλει τον ισχυρισμό πως κτυπήσαμε άλλο αυτοκίνητο - το διπλανό του - και σταματήσαμε το δικό του. Έχει λίγες περιπτώσεις που δεν είναι δυνατό να δείξουμε στον οδηγό το ραντάρ, είτε επειδή αυτό βρίσκεται σε άλλο σημείο είτε επειδή η ένδειξη του σβήστηκε κατά λάθος. Εκεί να αρκεστούν στον λόγο μας. Το δικαστήριο αρκείται.

Στο εξώδικο που εκδίδεται στον παραβάτη υπάρχει γραπτώς επάνω η παρανομία του. Θέλει και δεύτερη κόλλα χαρτί να εκδίδεται, ο δημοσιογράφος, που να γράφει τι επάνω;   

Ο κος Γιαννακός λέει είναι υποχρέωσή μας να δείχνουμε στην οθόνη του ραντάρ τον αριθμό εγγραφής του αυτοκινήτου. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι σύγχυσε τις κάμερες που είχαμε παλιά και φωτογράφιζαν τα οχήματα, με τα συνήθη ραντάρ που έχει η Τροχαία και τα οποία δεν έχουν τέτοια δυνατότητα. Είναι ανακριβείς οι όποιες πληροφορίες έχει. Μια τέτοια αρθρογραφία φανερώνει τσαπατσουλιά από μέρους του δημοσιογράφου και ασέβεια προς τον αναγνώστη, ο οποίος επιβάλλεται να γνωρίζει την κάθε πτυχή του θέματος του οποίου διαβάζει.  

Πολιτικοί και τροχαία αδικήματα, το αστειο της εβδομάδας

Εκπλάγηκα που έγινε τόσος ντόρος για την προεδρική χάρη του Προέδρου προς έναν πρώην βουλευτή.  Σαν να ήταν η πρώτη φορά που παραβαίνουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας βουλευτές σε αυτόν τον τόπο.

Παραξενεύτηκα που η υπόθεση έφτασε τόσο μακριά. Συνήθως άμα αστυνομικός σταματήσει βουλευτή για κάποιο αδίκημα, η κατάληξη θα είναι να τον αφήσουν να φύγει χωρίς καμιά συνέπεια. «Ναι γεια σας, α μα είστε βουλευτής, καλύτερα να μην το κάνατε (το αδίκημα) κύριε, στο καλό.» Έτσι είναι να μην κοροϊδευόμαστε. Αν και λέει ο Δημήτρης Δημητρίου ότι έχουμε εντολές να τους καταγγέλλουμε. Ναι καλά.

Διότι αφού όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν ασυλία, τι θα κάτσουμε να τσακωνόμαστε με έναν απ’ αυτούς που θα έχει τελικό αποτέλεσμα να κάνει κάποιος πολιτικός παράπονα για μας τους ασήμαντους αστυνομικούς που δουλειά μας είναι να τους προστατεύουμε και να τους υπηρετούμε; Ειρωνικά λέω το πιο πάνω.

Πρώτο παράξενο της υπόθεσης, είναι πώς δεν τον αναγνώρισαν οι αστυνομικοί ότι είναι βουλευτής; Υποτίθεται ότι στις εξετάσεις προαγωγής μας είναι αρκετά πιθανό να μας βάζουν τέτοιες ερωτήσεις. Δεύτερον δεν τους έλεγε ότι είναι βουλευτής αλλά αμπελουργός; Πολύ παράξενο. Συνήθως η ιδιότητά τους είναι το πρώτο πράμα που θα λέγανε. Αν είναι αλήθεια τότε το έκανε για να προκαλέσει κάποια ανακατωσούρα επειδή τον καταγγέλλουν, δε ξέρω τι άλλο να σκεφτώ. Μετά αφού έπαιρνε τα εξώδικα αν τα πλήρωνε εξ’ αρχής, δε θα προχωρούσε το θέμα στα δικαστήρια, αλλά θα είπε ο άνθρωπος γιατί να το κάνω αφού έχω ασυλία.

Κάποτε έκανα σήμα σε ένα γερμανικό ακριβό αυτοκίνητο που έκανε μια παράβαση σήματος. Όταν σταμάτησε κοντά μου, οδηγός ήταν ένας νυν τότε, τέως τώρα βουλευτής. Τον αναγνώρισα και του είπα το λάθος του. Ο κύριος μου είπε ότι βιαζόταν. Του είπα πολύ ευγενικά και με λίγο δέος το παραδέχομαι, ότι με αυτή την παράβαση γίνονται δυστυχήματα. Αυτός κούνησε το κεφάλι είπε καλά και ξεκίνησε, ούτε απολογία ούτε αντίο. Πολύ άσχημη εντύπωση μου δημιούργησε αλλά ως εκεί. Έτσι έχουν τα πράματα είπα, εδώ στην Κύπρο.

Εδώ που τροχαίες υποθέσεις απορρίπτονται από τα δικαστήρια μας επειδή μπορεί μετά από δύο χρόνια αναβολών και απουσιών να καθυστερήσουν να τεθούν ενώπιων τους για εκδίκαση, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να καταδικασθεί κάποιος πρώην βουλευτής για τροχαίο που διέπραξε πριν 3-4-5 χρόνια.

Ενώ στο εξωτερικό; Στις ΗΠΑ το 2007 αστυνομικός με πολιτικά συνέλαβε γερουσιαστή επειδή προέβηκε σε άσεμνη συμπεριφορά σε δημόσια ουρητήρια. Δήλωσε ένοχος, αργότερα άλλαξε την απάντησή του σε αθώο και τελικά παραιτήθηκε. Αν ήταν Κύπρο αυτό πιο πιθανό να κατηγορούσαν τον αστυνομικό παρά τον πολιτικό. Φέτος το 2012 ο Βρετανός Υπουργός ενέργειας - πρώην δημοσιογράφος - παραιτήθηκε και αυτός μετά από κατηγορίες ότι το 2003 είχε υπερβεί το όριο ταχύτητας και ψευδώς δήλωσαν μαζί με τη σύζυγό του ότι ήταν αυτή που οδηγούσε το όχημά του.  Είδατε καλό που κάνουν οι κάμερες-ραντάρ;

Αλλά γιατί στην Αγγλία να φτάσει να πει ψέματα ένα δημόσιο πρόσωπο για το ποιος υπερέβη το όριο ταχύτητας; Επειδή εκεί το κοινό είναι αρκετά ευαισθητοποιημένο να μη συγχωρεί τέτοιες συμπεριφορές από σημαντικά πρόσωπα. Ενώ στην Κύπρο αμφιβάλλω αν κανείς πολιτικός, βουλευτής ή υπουργός πει τίποτε περισσότερο από «σιγά το πράμα, εδώ καράβια καίγονται».