Μη με γράψεις, ξερω τον τάδε αστυνομικό

Πριν λιγο καιρό μου έδωσαν ένα εξώδικο, δικοί μου ανθρωποι να τους το πληρώσω. Βασικά ήρθαν μια ωραία μερα και μου είπαν, ξέρεις μας σταμάτησαν και μας εγραψαν. Κλασική φράση. 

Δε ξέρω γιατί πάντα μας το λένε, ίσως επειδή νομίζουν ότι επειδή είμαστε αστυνομικοί, έχουμε και τη δύναμη να το σβήσουμε, ίσως απλά θέλουν να μας την πουν εμας...

Εγώ αφού πληροφορηθώ τέτοιο νέο, αβίαστα θα ρωτήσω, ποτε, που, τι εγινε ακριβως. Και η τελευταία σημαντική ερώτηση, "τους είπες ότι με ξέρεις;" Αν πουν όχι, πράγμα σπάνιο, θα σηκώσω τους ώμους μου και θα πω  "ε οκ τι θέλεις να σου κάνω τώρα; Πλήρωστο να μην πας δικαστήριο και μην το ξανακάνεις"

Αν πουν ναι, "τους είπα ότι σε ξερω, είσαι φίλος, συγγενής, γαμπρος, κουμπάρος κλπ" τότε  γεννιέται μια φωνούλα μέσα μου που μου λέει, σε αγνόησαν, δε σε σεβάστηκαν και έγραψαν το δικό σου. Και ο δικός μου  ίσως να περιμένει ακριβώς αυτό, να θικτώ ότι δεν μετρησε το όνομά μου.  Άσχημη φάση αυτή.

Οκ τους απαντώ, και κοιτάζω να δω ποιός ήταν ο αστυνομικός που έγραψε τον δικό μου. Αν τον ξέρω προσωπικά ή όχι. Και μετά τους απαντώ "ε οκ τι θέλεις να σου κάνω τώρα; Πλήρωστο να μην πας δικαστήριο και μην το ξανακάνεις".

Διότι έτσι είναι το σωστό να γίνεται. Ο δικός μας να μάθει ότι άμα τον σταματά η αστυνομία, δε θα τη γλυτώσει με το να αναφέρει άλλον αστυνομικό και οι συναδέλφοι να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς παρεμβάσεις.  

Τον συνάδελφο τον ξέρω τελικά. Βρεθήκαμε και μαζί καποτε. Δεν μπήκα στον κόπο να τον πάρω τηλέφωνο, ίσως να ένιωθα εγώ πιο άβολα. Σε λίγους μήνες θα ξεχαστεί το πράγμα και δε θα το κρατώ μέσα μου.

Σε ένα ιδανικό σενάριο, όλοι οι αστυνομικοι θα κατάγγελναν όλους ανεξαιρετως και δε θα υπήρχαν πολίτες που θα ένιωθαν σιγουριά ότι αν κάνουν μια παρανομία θα τη γλιτώσουν με το να αναφέρουν ένα όνομα αστυνομικού. 

Υπάρχουν ακόμα πολίτες που πιστευουν ότι οι αστυνομικοί δε γράφουν τους "δικούς" τους. Έτσι είναι μια προσφιλής φραση τους άμα καταγγέλνονται προς τους "τροχαίους". "Τους δικούς σας εντζε γράφετέ τους!" Η προσπάθεια να τους εξηγήσεις όλα τα πιο πάνω φαντάζει τόσο αχρειαστη και ανώφελη που το μόνο που έχεις δύναμη  να τους πεις είναι "να πάτε στο καλό κύριε, έχετε 15 μέρες".