Γίνεται πολλής λόγος αυτές τις μέρες για τις επιθέσεις που δέχονται αστυνομικοί
ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους. Από όσα ακούω και διαβάζω πολλοί συνάδελφοι είναι
αγανακτισμένοι με τα περιστατικά αυτά και θέλουν από ΣΑΚ και ΠΑΣΥΔΥ να λάβουν θέση
και να μιλήσουν. Και να πούν τι αυτοί; Αφού είναι αυτονόητο ότι θα τις καταδικάσουν.
Τι άλλο να κάνουν; Να μπει μπροστά να τις τρώει ο Χατζηπέτρου; Δεν είναι η λύση
αυτή. Άλλες εξασφαλίσεις δεν έχουμε. Ούτε θα έρθει δικαστής να σου πεί εκ των
προτέρων, «αν αντισταθεί και σε κτυπήσει θα τον καταδικάσω εγώ μείνε ήσυχος».
Άλλοι σχολιάζουν τον αρχηγό μας. Που είναι και τι κάνει. Αυτά τα περιστατικά
πιστεύω δεν προσφέρονται για να τον κατακρίνουμε που γινεται ουκ ολίγες φορές. Έχει περάσει πάρα
πολλής καιρός από τότε που με οδηγίες του ιδίου, πρέπει όλοι να φοράμε τη ζώνη
με τα «εργαλεία» της δουλειάς μας. Το ρόπαλο, το δακρυγόνο και τις χειροπέδες μας.
Είναι πράγματι εργαλεία και θα μας φαίνονται όλο και πιο χρήσιμα. Οι οδηγίες του Αρχηγού να χρησιμοποιούμε την
ανάλογη βία όπου χρειάζεται δεν είναι χθεσινές παρόλο που τα δημοσιεύματα έτσι
εντύπωση προκαλούν. Εμείς από μόνοι μας χλευάζουμε αυτήν την φράση «ανάλογη βία»
και όχι άδικα αφού όποτε χρειάστηκε να φανούμε πιο δυναμικοί, όλο και κάποιος
συλληφθής παραπονιόταν για τραυματισμό του, οι διάφοροι επίτροποι έδειχναν την ευαισθησία
τους προς τους αλήτες και τους προβληματικούς και οι ποινικοί ανακριτές της Ανεξάρτητης
Αρχής που πληρώνονται λες και είναι πανεπιστημιακοί πιάνουν δουλειά να μας δικάσουν. Ακόμα και
ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αν και δικαίως άνοιξε υποθέσεις σε ορισμένους από εμάς,
ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να ένιωσε αναγκασμένος να το κάνει για να μην δέχεται
τις επικρίσεις των ΜΜΕ πρωτίστως. Και εμείς νιώθαμε ότι ακόμα και ο αρχηγός μας
μας κυνηγά. Αποτέλεσμα όποιος αστυνομικός έδειχνε ζήλο να συλλάβει κάποιον και
να δείξει λίγη πυγμή, έπρεπε να έχει και έναν μετρητή μαζί του να μετρήσει πόση
βία είναι ανάλογη και μετά. Και τελικά λέγαμε λείψε που το ψυχικό να μη σε βρεί
το κρίμα.
Ενώ είμαστε ολιγάριθμοί ειδικά τα βράδια και ενώ βρισκόμαστε πάντα κάτω από
το διαρκώς εξεταστικό μάτι των πιο πάνω που ανέφερα, το να βιαζόμαστε να πάμε σε ένα
επικίνδυνο περιστατικό που μας χρειάζονται, δεν εξυπηρετεί τη σωματική μας ακεραιότητα,
οπότε με άλλα λόγια σιγά σιγά να μαζευτούν ενισχύσεις και όποτε πάμε είναι το σοφότερο που μπορούσαμε
να πράξουμε. Κάπου το έγραψα ξανά αυτό και επικρίθηκα από πολίτες.
Οπότε επειδή κάποια πράγματα θα αργήσουν να αλλάξουν όπως το ότι είμαστε
ολιγάριθμοι και διαρκώς υπό κατηγορία αλλά και επειδή οι αλήτες, οι επικίνδυνοι,
οι ναρκομανείς, οι προβληματικοί, οι αναρχικοί θα συνεχίσουν να παίρνουν θάρρος
εις βάρος μας και της κοινωνίας, εμείς για το καλό όλων μας πρέπει
να αποβάλουμε λίγο τους ενδοιασμούς μας και να βγάλουμε από τη θήκη αυτά που μας
χρέωσε η υπηρεσία μας.
Μέση λύση δεν υπάρχει. Δεν έχει διάλογο τη στιγμή που
σου επιτίθεται κάποιος. Δε θα τα βρούμε φιλικά όταν μας βρίζει κάποιος. Τα
προβλήματά μας έξω στο δρόμο εμείς μόνο θα τα λύσουμε με πυγμή και όχι κάποια
συντεχνία ή σύνδεσμος. Αυτοί το πολύ να βγάλουν ανακοινώσεις υποστήριξής μας διότι
δεν έχουν ακόμα τα κότσια να παν σε βουλευτές και να τους πείσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να κάνουν
αυστηρότερους νόμους κατά της επίθεσης σε αστυνομικούς και να δείξουν την υποστήριξή τους προς αυτούς που τους φυλάνε. Αλλά που θα πάει θα το σκεφτούν και αυτό κάποτε.